UTANAMAMAK

 Vakit bi hayli geç olmuştu yorulmuştum ama durmaya da niyetim  yoktu, zaten bu yorgunluk bugüne özel bi şey değildi yılların birikimi vardı ucuz cips kokan bedenim de. Aradığını bulamamak nedir bilir misiniz?  Ben kaybetmeyi de aradığını bulamamayı da çok iyi bilirim.        

Yıllardır merak ettiğim utanma hissimi arıyorum hiç bilmediğim hiç görmediğim şehirlerde karanlık sokaklarda; bayağı bir zaman oldu şöyle rahat rahat utanma hissini tatmayalı. Ama bu babamın suçu; ben utanma  duygumu ona çavdar ekmeği almak için satmıştım.

 İlk başlarda zorlanmamıştım hatta utanma duygumu daha önce neden satmadığımı sorgulamıştım. Utanmaz olmak bana o kadar rahatlık vermişti ki camide namaz kılan insanların çorap seçimlerinden dini duygularını eleştirmeye bile başlamıştım. Dokunulmaz hissediyordum kendimi erişilmez bi noktada sanıyordum kokmuş bedenimi. Önceleri yapmaya çekindiğim utandığım herşeyi yapmaya başlamıştım. Mesela toplu taşımada koltuk altı kokan abilere ve ablalara deodorant önerisinde bile bulunabiliyordum. Hatta ekmek sırasında önümde duran insanların ense traşlarına bakıp berberlerine küfürler ediyordum. Yüzüm hiç kızarmadan tanımadığım berberlerin mesleklerine salyalı küfürler ediyordum. Utanmazlık hissi beni yavaş yavaş ele geçirmeye başlamıştı bunu hissediyordum ama hoşuma da gidiyordu. Artık her şeyi özgürce söyleyebilirim sanıyordum. Ben galiba özgürlük ile düşüncesizliği karıştırmaya başlamıştım. Ama bundan da utanmazdım ki  benim utanma hissim avuçlarımın arasından kayıp gitmişti. 

İnsan bazen utanmayı özlemiyor diyemicem. Mesela yolda yürürken balgam attığımda bana iğrenerek bakan kalabalığa sinsi gülüşler atmak yerine utanmak isterdim. Ya da ne bileyim babet çorap giyen insanlara deist muamelesi yapmak yerine onlara neden babet çorap diye sormak isterdim. Utanma hissini kaybetmek beni her konuda fikri olan her konuda kendini haklı sanan entel bir maganda yapmıştı. Ama dedim ya utanmazlık beni kuşatmaya başlamıştı artık sınır yoktu. 

   Zaman geçtikçe utanmazlık hissi bana ağır gelmeye başlamıştı. Kendimden iğreniyor aynaya bakmaktan korkuyordum, utanıp yüzü kızaran insanlara bakıp iç çekmeye kıskanmaya başlamıştım. Hayat beni açlık ile utanmazlık arasında bi seçim yapmaya itmişti. Ben gereksiz bulduğum utanma duygusundan vazgeçip iki dilim çavdar ekmeğe tav olmuştum. Ama bilmiyordum ki utanma duygumu satmak benim elimden bi çok şeyi alacaktı; merhameti, sevgiyi, hoşgörüyü ve sayamadığım bir çok hissi benden söküp almıştı gaddar fırıncı. Yerine saçma sapan bir utanmazlık hissi ve iki dilim ekmek vermişti. İçi boş pet şişesinden hiç bir farkım kalmamıştı. Oysa ki ben sadece utanma duygumdan vazgeçmiştim ama insanlığım alınmıştı elimden.     Sadece hislerimi değil etrafımda kim varsa çekip aldı benden utanmazlık. Çevremde ki insanlar birer birer gitmeye başlamıştı. Nefret dolu bakışlarla baş başa kalmıştım. Yalnızlığın pençesinde çiğnenmiş çilekli falım sakız gibi olmuştum. Benimle istediği gibi oynuyor istediği yere yuvarlayıp atıyordu. Defalarca denedim utanma hissimi geri kazanmayı,defalarca gittim fırıncının tezgahına utanma hissim karşılığında turuncu patiklerimi teklif ettim ona ama nafile fırıncının da utanması kalmamıştı. Salı pazarında gezindim ikinci el utanma hissi aradım bakmadığım çalmadığım kapı kalmadı ama utanmaya dair hiç birşey bulamamıştım. Acaba bu şehirde insanlar utanmayı mı unutmuştu? Elimden bişey gelmez artık iş işten çoktan geçti ama bu benim suçum değildi. Ben utanma duygusunu bi lokma çavdar ekmeğe satmış hayırlı bir evladım ya da kendini kandırmaya alışmış doymak bilmeyen utanmaz bir açım...