Kara Yazgı
Kayın ağacının kovuğundaki evinde odadan odaya volta atar gibi dönüp duruyordu. Aklı yine karmaşık düşüncelerin zehrine yenik düşmüş, onu içten içe kemirmeye başlamıştı. Kafasındaki bu karmaşadan bir nebze kurtulmak için, ormandan topladığı meyvelerle yaptığı hoşaftan içmek için mutfağa gelmişti. Mutfak sanki endişe kaplıydı. Ruhuna sığmayan endişe taşmış, evin her yerinde kol geziyordu. Basit bir tarla faresi için bu kadar endişe biraz fazla değil miydi ? Etrafında onu dinleyecek tek bir canlı kalmamıştı. Yaşlı kayın ağacı bile bezmişti onun bu karışık, karanlık endişelerinden. Ruhu körelmiş bu tarla faresi kayın ağacının da yaşama sevincini elinden almıştı. Baharda tüm orman yeşerip çiçekler açarken, yaşlı kayın ağacı kovuğundaki karamsarlık tüccarı tarla faresi yüzünden, sararıp solmuştu. Sanırım bu yaşlı ağacın yazgısı da bu fare idi. Hoşaf içmek de işe yaramamıştı. Ne içindeki endişe bitmişti ne de bedenini kor alev gibi saran karamsarlık dinmişti. Taburesini çekip, pencere k...