Karanlıkta esintiye kapılmak
Sararmış yaprakları, dallarından, ağaçlardan koparan bir sonbahar akşamı toz kaldıran rüzgarları, pencerenin arkasından izliyorum. Onları izledikçe hırkama daha sıkı sarılıyorum. Odamın içerisi sıcak olmasına rağmen onları gördükçe içim ürperiyor. Esen rüzgardan mı bu ürperti yoksa uzun zamandır devam eden bi başıma kalmışlığımdan mı? Sokakta bütün pencerelere kapanma emri veren dikdatör rüzgar ıslık çalarak boş kalan sokakların tadını çıkarıyordu. Güneş tepede olmasına rağmen sanki rüzgarın göğsünü gererek esmesinden etkilenmiş (bir film sahnesi gibi )olup biteni izliyordu. Pencerelerdeki saksılar içeri alınmış, çamaşırlar toplanmış, hâkimiyet rüzgara bırakılmıştı. Doğa, kavurucu sıcak yaz mevsiminin ardından kışın habercisi olarak rüzgara es emri vermiş olması gerek. Ne kadar ceket, hırka ve kazak varsa üstüme geçirmek istiyordum. Ürperti beni kuşatmaya başlamıştı. Hipnoz olmuş gibiydim, pencere kenarına tünemiş, geçit töreni izleyen seyirciler gibi rüzgarın esip geçmesini izliy...